W skutek rozwoju portów, a przede wszystkim budowy pirsów przeładunkowych w głąb otwartych akwenów (np. pirs rudowy i paliwowy w Gdańsku), konieczne stało się posiadanie statków pożarniczych typu ciężkiego do działań ratowniczo – gaśniczych w tych akwenach jak i na redzie, np. podczas wprowadzania zbiornikowców.

Ze względu na rozwój portów powstało zapotrzebowanie na statki pożarnicze, które będą mogły działać w porcie wewnętrznym jak również wspomagać działania statków pożarniczych typu ciężkiego w portach zewnętrznych i redzie, w tym także przy obsłudze tankowców w Bazie Paliw Portu Północnego.

Na początku lat sześćdziesiątych uznano, że używane dotychczas małe statki pożarnicze nie są wystarczającym zabezpieczeniem przeciwpożarowym działania polskich portów morskich oraz okolicznych wód przybrzeżnych.

Organizacja obrony pożarowej przez Główny Urząd Morski wymagała wyposażenia Portu Gdańsk w statki pożarnicze. Rolę tą pełniło kolejno kilka jednostek, z których 2 były adaptowanymi motorówkami desantowymi pochodzącymi z demobilu amerykańskiego oraz drewniany statek pożarniczy o nazwie „PŁOMIEŃ” pochodzący z demobilu wojennego. Wobec szybkiego zużycia się drewnianych jednostek Zarząd Portu w Gdańsku stanął wobec konieczności budowy nowych statków pożarniczych.